Wednesday, March 22, 2006

my hero

at tumalon na tayo
sa bangin

magpasagasa
na tayo sa tren

paputukan man tayo
ng baril

dahil pag kasama ka


hindi ako tinatablan
ng bala
(lady bedspacers)

Image hosting by Photobucket
anton with zorro. never again concert, sunken garden.

inoperation dikit ni anamorayta noong 3/22/2006 05:17:00 PM 4 comments

Monday, March 13, 2006

Dahil lahat ng panahon
ay panahon ng pagpapasya

at lahat ng pagpapasya ay ibinababa
sa kalagitnaan ng mga emerhensiya

http://emergenciapoemas.blogspot.com
iniluwal, xinerox, dinesemineyt sa kalagitnaan ng kulimlim ng isang linggo nitong marso

inoperation dikit ni anamorayta noong 3/13/2006 11:35:00 AM 0 comments

Monday, March 06, 2006

Paradise Express II

Pag-asa sa Mga Bagay na Di-Inaasahan

Sa Golden Fortune Tea House, sa gitna ng usapang pagibig at pulitika napunta ang usapan sa: kung pagkain ang ilang certain people nagdaan sa buhay namin, ano sila? Sa pagitan naming tatlo, eto ang naalala kong mga sagot:
Deconstructed sandwich.
Azucenang papaitan sa isang deserted at malamig na kalye sa Baguio.
Kape sa ilalim ng mapusyaw na ilaw at mapagbantay na mga weyter sa isang kainan sa Cubao.
Herbed, buttered higanteng lobster na titirahin ng nakakamay at nagmamantika ang nguso.
Caviar, kasi hindi pa natitikman.
Order sa restoran na antagal-tagal na inintay, kinainipan, at iniwan, na hanggang ngayon ay di tiyak kug dumating ba talaga.

Atat si Aronofsky na basahin ang isang bagong gawang tula. Sa una medyo wala akong gana sa isang poetry reading matapos ang lagpas isang oras na paglalakad. Pero binanggit niya ang magiging titulo ng koleksyon: “Pag-asa sa Mga Bagay na Di-Inaasahan.” Astig! Hooked naman kami ni Tarantino.

Kaya ayun. Sa harap ng higanteng mangkok ng HK noodles, spinach dumpling, asado, soy chicken, siopao, mango pudding, almond milk tapioca, coffee milk tea, mainit na tsaa sa basong plastik – binasa ni Arnofsky ang isang malambing na oda tungkol sa kung paano hintayin ang pagdating ng ulan. Kung paanong ang pagdating nito ay tikatik sa bubong ng isang malungkot na bahay. O banayad na ambon para sa isang dalagang naghihintay sa isang kasintahan na namundok. O sanlaksang bagwis sa nanunuyot na palayan.

Napaisip tuloy ako – paano ko ba karaniwang inaasahan ang pagdating ulan? Napakanipis ng suot ko. Walang payong, jacket o kahit kapirasong balabal. Naka-shades at kumakain ng halo-halo. Nakaharap sa electric fan or better yet – nakaback float sa gitna ng walang kaalon-alon, banayad na dagat. Walang kidlat, malamig na tapik ng hangin o makulimlim na papawirin. Marso, tirik ang araw, halos trenta degrees Celsius ang temperatura. Tapos, walang abiso, walang kiming ambon ni padabog na kulog, bumuhos ng pagkalakas-lakas walang habas harabas na ulan. Dumating ang ulan, sa eksaktong sandaling hinding-hindi ko pa inakala.

Paano ko inaasahan ang pagdating ulan? Hindi.

inoperation dikit ni anamorayta noong 3/06/2006 01:21:00 PM 1 comments

"You will never stub a toe standing still" - Charles Kettering, inventor of the electric starter

speaking of foot massages at tarantino



What Pulp Fiction Character Are You?

You're known for starting trouble. But you play it cool. Besides, no one can resist your sharp eyes
and quick wit. *They* eat from the palm of your hand. Though you have weaknesses, which may have deadly
consequences, you, are resurrected, as if the gods themselves breathed immortality into you.

Take the
What Pulp Fiction Character Are You? quiz.


Vincent: Have you ever given a foot massage?

Jules: Don't be tellin' me about foot massages - I'm the foot fuckin' master.

Vincent: Given a lot of 'em?

Jules: Shit yeah. I got my technique down and everything, I don't be tickling or nothin'.

Vincent: Would you give a guy a foot massage?

Jules: Fuck you.

Vincent: You give them a lot?

Jules: Fuck you.

Vincent: You know, I'm getting kinda tired, I could use a foot massage.

Jules: Man, you best back off, I'm gittin' pissed. Look, just because I don't be givin' no man a foot massage don't make it right for Marsellus to throw Antoine into a glass motherfuckin' house fuckin' up the way the nigger talks. Motherfucker do that shit to me, he better paralyze my ass cuz I'll kill the motherfucker, know what I'm sayin'?

Vincent: I ain't sayin' it's right. But you're sayin' a foot massage don't mean nothing, and I'm saying it does. Now look, I've given a million ladies a million foot massages, and they all meant something. We act like they don't, but they do, and that's what's so fucking cool about them. There's a sensuous thing going on where you don't talk about it, but you know it, she knows it, fucking Marsellus knew it, and Antoine should have fucking better known better.

***
pati na rin pala ang un chien andalou nina buñuel at dali
Image hosting by Photobucket
at ang pangkalahatang seemingly surrealismo noong mga panahong dinescribre pa ako ng now-defunct manila chronicle bilang '15-year-old rocker.' yikes.

inoperation dikit ni anamorayta noong 3/06/2006 12:34:00 PM 3 comments

Sunday, March 05, 2006

Paradise Express

Image hosting by Photobucket

Noong Huwebes eksaktong alas dos ng hapon, nakaramdam ako ng isang matindi, seryoso, walang stir,if-I-kill-him-would-you-give-me-a-foot-massage kinda pagod. Sa totoo lang, matagal-tagal ko na rin namang inaasahan ang paniningil nito sa akin.

Sabi ni Tarantino, ‘yung kaibigan kong may solusyon sa lahat ng bagay (problema man ‘yun o hindi), “Kelangan mo nang mag-quiapo.”

- Ang Quiapo, bukod sa ibang bagay (lugar, teksto, pinirata haven, sinapupunan/kilikili ng Maynila, bilihan ng perpektong piniritong lumpia togue, etc.) ay isa ring verb. Tulad rin ng “Igoogle natin ‘yung perslab mo, game!” or “Tangna tsong, ijujuts ko na lang ‘to.”

- Off limits: hinarangan ang gitnang aisle patungong altar ng Quiapo Church. Walang puwang tuloy ang mga naglalakad-paluhod-sa-altar-habang-nagdarasal.

Walled City bilang mapa ng memorya

- Sa Intramuros, tinagpo namin ni Aronofsky. Sumagi sa isip ko ‘yung isang tao mula sa malayong-malayong-malayong nakaraan, na nagpaintindi sa akin kung paano’ng magkakadikit ang likaw ng bituka ng Recto, Quiapo, Binondo, Tutuban, Divisioria at Frisco – tinahi namin ito sa pamamagitan ng paglalakad.

- Sa San Agustin Church, may kinakasal. Ang harot ng entourage, tawa sila ng tawa. Firecrackers imbes na isinaboy na bigas. Longhaired ang groom at may piercings sa tenga, kilay, lower lip. Ang bridesmaids, rumampa in supermini cocktail dresses in screaming red, may malalaking plastic flowers sa buhok. Nang titigan ko ang bride shet: nalunod ako sa walang katapusang alon ng busilak sa kanyang traje.

Canal dela Reina at mga malikmata

- Sa Canal dela Reina, saktong papalubog na ang araw. Pinakaperpektong timpla ng pusyaw at nostalgia ng kulay kahel, astig! Salamat marahil sa (1) POV ng Haring Araw sa ating arkipelago; (2) madugong kasaysayan ng Maynila; (3) tindi ng polusyon sa atmospera sa bahaging ito.

- Napaluha sina Tarantino at Aronofsky pagdating sa puwerta ng Binondo. Old Europe mhen. Sa kisapmata ng sirang romantiko, tila ferry sa Ilog Seine (Uy, sina jesse at celine ba yun, nagnenegotiate ng kanilang pag-ibig?). No, no, no - cargo vessels lang pala patawid ng Ilog Pasig.


- Si Tarantino, biglang naisipang gusto palang magturo sa kalapit na [certain Manila university]. Hinamon ko siya sa katotohanan ng existence nito - me kakilala ba siya, kahit sino, na nag-aral dito?

“Iniluwal lang ang konsepto ng [certain Manila university] dahil marahas ang lunsod. Kinailangan ng sambayanan ng ideya na somewhere, may pamantasan sa tabi ng isang ilog na lumalamon sa pinakamagagarang mga dapithapon,” sabi ko, perfectly spoofing ang mga retorika ni Arnofsky sa urbanismo at alienation.
“Don’t fuck with my brain,” sabi ni Tarantino.
“Cometothinkofit,” sabi ni Arnofsky, sa utak niya niluluwal ang isang semester na naman ng mga teorya.

inoperation dikit ni anamorayta noong 3/05/2006 12:13:00 PM 1 comments


Image hosted by Photobucket.com